"Zachwyt. Ulubiona aktywność na wiosnę."

 

Zdecydowanie wiosną zachwycam się częściej. Cieszą mnie te wszystkie małe listki, bażanty pod domem i moszczące się w naszych lęgowych budkach sikorki. Z ochotą też przeglądam wielkanocne zające i inne dekoracje, których jakoś w tym roku nie nabyłam zbyt wiele. Póki co, jedynie wiszące szklane jajka i te piernikowe, które mąż przywiózł z wizyty w Toruniu ( Iga Sarzyńska to zawsze dobry pomysł! ). W sklepach niestety dużo okazjonalnej tandety, sporo przedmiotów nie do końca w moim guście, zdecydowanie wolę nabywać te ponadczasowe lub z duszą wyszukane na targach perełki.

Co prawda im jestem starsza tym bliżej mi do minimalizmu, zmierzam raczej w kierunku być niż mieć, 

choć czasem, nie powiem, pozwoliłabym sobie chętnie na odrobinę szaleństwa :)

A jak to jest u Was ? Świąteczne drobiazgi już zakupione ? Domowe zbiory odkurzone ?

W razie braku koncepcji zawsze dobrze jest postawić na niezastąpioną naturę. Wierzbowe gałązki, bazie, czy bukiet żonkili świetnie ozdobią i chyba nikomu nie znudzą się zbyt prędko :)

„Można odejść na zawsze, by stale być blisko…”

 

Przepisy to jedna z piękniejszych rzeczy, które zostały mi "w spadku" po nieżyjących już niestety przyjaciółkach mamy. Przekochane i silne to były kobiety. Przy każdym spotkaniu uczyły mnie czegoś nowego. Raz podejścia do mężczyzn, innym razem nakładania różu na policzki, pielęgnowania paznokci, czy pieczenia lub gotowania. Smakowałam tych wszystkich pyszności, zgadywałam co która "ciocia" dodała do smaku, słuchałam jaki był ten tajny składnik jej mamy i babci. Tym sposobem i ja zebrałam kilka ulubionych przepisów do swego kajetu, każdy robiłam dla bliskich i przyznam, że nie za każdym razem z tym wymarzonym skutkiem :) Tak było i w przypadku tego piaskowca. Babka piaskowa lub zebra jak Ciocia Ela lubiła go nazywać, była moim znielubionym zakalcem, który wyszedł mi pyszny jedynie raz. Każda kolejna próba kończyła się fiaskiem i diabli jedynie wiedzieli dlaczego. Kilka dni temu przeglądając notesik, trafiłyśmy z córkami na ten właśnie przepis. Każda oblizywała się na samą myśl o tej zwykłej niezwykłej zeberce, do której jakoś przez dłuugi czas nie miałyśmy wielkiego szczęścia. Tak czy inaczej Ropuszorki postanowiły, że zrobią ją same. A nóż się uda. I wyszła ! Krucha, ale nie sucha, pyszniutka dwukolorowa zebra w blaszce do chałki :) Dokładnie taka jaką jadłyśmy u cioci przed laty. Minimum składników i pracy, maksimum smaku. Zróbcie koniecznie. Wierzę, że teraz i Wam się uda :) 

Zdjęcia zrobione w biegu, zanim wygłodniała gromadka pożarła zawartość ceramicznej deseczki w całości :) Najlepiej jeśli upieczecie babkę w cienkiej blaszce, takiej bez bajerów, najzwyklejszej ze sklepu osiedlowego. Myślę, że jej fancy poprzedniczka była przyczyną moich zakalców, ale możliwe, że to jednak talent moich Ropuszek, przyczynił się do tego spektakularnego sukcesu :)))

SKŁADNIKI :

- 4 duże jajka od szczęśliwych kur

- 1 szklanka cukru

- 1 szklanka mąki pszennej

- pół szklanki mąki ziemniaczanej 

- 1 margaryna Palma

- cukier waniliowy (ja w zamian dałam kilka kropelek naturalnego ekstraktu)

- 1 łyżeczka proszku do pieczenia 

- 2 czubate łyżeczki kakao

WYKONANIE :

Jajka ubijamy z cukrem. Margarynę roztapiamy w rondelku zostawiając odrobinę do wysmarowania blaszki. Lekko studzimy. Do ubitych z cukrem jajek dodajemy po kolei dwa rodzaje mąki, roztopioną margarynę, wanilię lub cukier waniliowy i proszek do pieczenia, cały czas delikatnie mieszając. Połowę naszej masy wlewamy do wysmarowanej margaryną i obsypanej bułką tartą blaszki. Do drugiej połowy ciasta dodajemy kakao, robiąc już w blaszce patyczkiem 3 lub 4 sympatyczne esy floresy, tak aby obie masy się troszkę tylko wymieszały. Pieczemy ok 45 minut w temperaturze 170- 180 stopni. 

SMACZNEGO !

"Nawet w przypadku najprostszego rachunku cieszymy się nie dlatego, że znamy odpowiedź, ale dlatego, że poprawna odpowiedź łączy nas z innymi ludźmi, którzy też rozumieją zadanie."

Tak to już w moim życiu bywa, że właściwa książka przychodzi do mnie w tym idealnym dla niej czasie. Rozbawia, gdy nie jest mi do śmiechu, wzrusza, gdy oczy potrzebują oczyszczenia, wskazuje kierunek, gdy błądzę. Często, nie raz przestawię ją na półce, wrzucę 

lub usunę ją z wirtualnego koszyka, zakryję aktualną gazetką z "lidronki". Ale summa summarum zawsze ta "naj" wpadnie mi w rękę

w odpowiednim momencie. Tak było i tym razem. Pierwsza pozycja Wydawnictwa Tajfuny, po którą sięgnęłam. 

Powieść kocyk. Balsam dla duszy. Spokój, którego potrzebowałam... 

 

 

Ta książka nie porwie Was od pierwszej minuty, nie uświadczycie w niej niespodziewanych zwrotów akcji, pędu i zgiełku, do których przyzwyczaiła nas miejska codzienność. To nie ten rodzaj uniesień :) 

Tu znajdziecie opowieść, która wycisza, uspokaja. Wzrusza prostotą, czułością. Opowiedziana językiem emocji i matematyki. W ciszy. 

Przeczytacie ją być może w jeden dzień, najlepiej z ulubioną kawą lub herbatą u boku. W słońcu na leżaku lub na fotelu pod kocem wieczorową porą. Zawsze, gdy potrzebujecie ukojenia, chwilki radości z drobiazgów, pokrzepienia.

Jeśli wcześniej nie czytaliście literatury japońskiej, jak ja, to z pewnością nie będzie to dla Was oczywista pozycja. Być może też zbliżycie się po niej do matematyki, z którą mnie przez lata jakoś nie było wybitnie po drodze. Warto przeczytać choćby po to, by spojrzeć na nią oczami bohaterów. Oni sami oczarują Was wdziękiem, prostotą i pięknem ich wzajemnych relacji. Kobieta, Pierwiastek i Profesor, którzy budują je codziennie na nowo.

 Gorąco polecam Wam tę ciepłą opowieść - Yoko Ogawy- o życiu i przemijaniu. 

 

Wasza M.